Rimpels
aan de buitenkant van ons bestaan
Eckhart
Tolle
Enkele aantekeningen uit een interview met Eckhart Tolle,
door Andrew Cohen.
Tot zijn dertigste was Eckhart Tolle
angstig, depressief, suïcidaal. Tot het moment kwam dat hij definitief besloot
dat hij niet langer met zichzelf kon leven.
In plaats van de dood leverde dit hem Verlichting op.
Tolle:
Voor wie niet verlicht is, is de wereld
het enige dat er is. En dat brengt de dualiteit met zich mee van in de wereld
vervulling zoeken én angst voor bedreiging; jezelf willen vinden én angst
voor de dood.
Verlichting betekent, je emotioneel niet
meer verbinden met de wereld, met de rollen die je speelt, met je eigen
gedachten. En daarvoor hoef je je noch totaal in het leven te storten, noch je
er totaal uit terug te trekken. Hoe kom je er dan wel? Door totaal ja te zeggen
tegen dat wat is op dit moment.
Als ik onder de mensen ben, ben ik een
spirituele leraar, dat is mijn rol, maar niet mijn identiteit. Ben ik alleen
dan ben ik het liefst helemaal niemand. Alleen de stilte
is dan aanwezig.
De eerste jaren na mijn transformatie was
ik zo vervuld, ik voelde zo'n genade om alleen maar te zijn, dat ik alle
interesse verloor om iets te doen, of om met mensen om te gaan. Nadat mijn boek
uitkwam is dat totaal veranderd. Nu voel ik een balans tussen Zijn en doen.
Tussen verkeren met mensen en alleen zijn. Ik kan uren stilzitten haast zonder
enige gedachte.
Het uiteindelijk doel van de mensheid is
om de wereld te overstijgen. En dat betekent handelen zonder eigenbelang,
zonder jezelf te zoeken. Je hebt de toekomst niet meer nodig in de hoop daar
vervulling te vinden, het verleden niet om je een identiteit te geven.
Doorgaans doen mensen dingen om een
completer zelf te worden, streven naar verlichting hoort daar ook bij,
mensen zoeken perfectie, vervulling in de toekomst. Maar wat ze zoeken is geluk,
is zichzelf, je kunt ook zeggen: God.
Maar dat is nooit te vinden daar waar ze
het zoeken, in het onverlichte bewustzijn en dat bewustzijn is altijd in een
staat van zoeken. Mensen zoeken in de toekomst naar het uiteindelijke heil,
maar de toekomst blijft altijd toekomst.
Zien dat het lijden veroorzaakt wordt door
het niet-vinden, is het begin van de ontwaking. Het antwoord ligt niet in de
wereld en niet in de toekomst.
Als je dat ziet wordt het zelf dat zich geïdentificeerd
heeft met de wereld betekenisloos.
Dat gebeurde mij toen ik heel dicht tegen
zelfmoord aanzat: de dood van mijn zelfgevoel als identificatie met mijn eigen
verhaal, met de wereld. Toen kwam er iets voor
in de plaats van een intense stilte, puur zijn, dat wat ik wezenlijk
ben. Later noemde ik het: puur bewustzijn.
Door het geconditioneerd bewustzijn
verlies je je in de wereld, in jezelf. Als het lijden dat daardoor ontstaat
groot genoeg wordt, kan dat het moment zijn van bevrijding daarvan. Als je je identificatie
met de wereld, met jezelf loslaat, is er geen lijden meer.
Als ik iets doe is dat niet meer dan een
rimpeling aan de oppervlakte. Daaronder en onder het denken ligt de stilte.
Er is geen wezenlijk onderscheid tussen de
gemanifesteerde wereld en het ongemanifesteerde, maar
het laatste is zoveel groter, dieper, blijvender.
Je zou de gemanifesteerde wereld kunnen
zien als een spel van schaduwen, een tijdelijke manifestatie van
wat werkelijk is (puur bewustzijn).
Iemand die verlicht is ziet een bloem,
bijvoorbeeld, vanuit dat pure bewustzijn, geheel alert, vrij van verleden en
toekomst.
Aktie die voortkomt uit verlicht zijn, is
van een heel andere kwaliteit dan die uit een onverlichte geest. De laatste
heeft iets nodig, en wil zichzelf beschermen.
Akties vanuit het verlicht zijn, gaan samen met
liefde, vreugde en vrede.
Spirituele oefeningen zijn niet genoeg,
wat nodig is is een totale overgave, een totaal ja
zeggen tegen dat wat is.
Spirituele beoefening kan zelfs een nieuwe
identificatie opleveren.
Totaal ja zeggen is dit moment
verwelkomen, het totaal omarmen, je er helemaal aan overgeven. Wanneer er geen verzet is, is er vrede, sta je open.
Cohen: Boeddha legde een groot accent op je
terugtrekken uit de wereld - evenals Jezus: volg mij, laat de doden de doden
begraven - Raman Maharishi raadde zijn volgelingen aan juist in de wereld te
blijven, en dan in zichzelf te ontdekken wat het lijden veroorzaakt.
Tolle: de tijden zijn veranderd, de wereld is
overheersender, ook onze eigen mind is veel lawaaieriger dan vroeger.
Terugtrekken kan niet meer.
Cohen: zou Boeddha niet bedoeld hebben dat het
moeilijker is om tot je eigen kern te komen als je allerlei wereldlijke
zorgen hebt?
Tolle: Als je je losmaakt van wereldlijke zorgen
(een klooster ingaat bijvoorbeeld) dan creëer je een structuur die het
makkelijker zou maken om je over te geven, terwijl je je gewoon nu kunt
overgeven. Bovendien leidt zo'n structuur weer tot een nieuwe identificatie.
Je terugtrekken uit de wereld is een
activiteit van het ego, het verlangen naar een niveau dat je nu niet hebt. Als
je verlangt blijft het altijd in de toekomst. Werkelijk terugtrekken gebeurt
als je je overgeeft.
Terugtrekken omdat je inziet dat het
gewone leven onecht is, is niet nodig. Het besef dat het onecht is, is wat
telt. En wat daarvan het gevolg is kun je niet voorspellen.
Juist handelen kan alleen maar als het
voortkomt uit een getranscendeerd zijn. Anders zijn ook ‘goede’ daden egoïstisch,
je wilt een beter beeld van jezelf, of beloning in het hiernamaals.
Je naaste liefhebben als je zelf kan
alleen maar vanuit verlichting, vanuit het besef dat je naaste niet
afgescheiden is van jezelf, maar dat je zelf je naaste bént.
Het complete interview in het Engels
vind je hier
Just because
you shine in a crisis doesn't mean you need a crisis to shine.
Abraham-Hicks