home
spiritualiteit
psychologie
Hieronder vind je een
aantal verhalen die boven het alledaagse uitstijgen. Heb je ook iets meegemaakt
dat je hier aan toe zou willen voegen, dan houd ik mij van harte aanbevolen:
mailto: Bert
Henning.
Bijna dood ervaring
Het allermooiste cadeau wat
ik ooit heb mogen ontvangen.
contact met overleden moeder 1
Het voelt alsof we
samensmelten in mijn lichaam
contact met overleden moeder 2
Plotseling voelde ik een
golf van warmte mijn lichaam binnenvloeien
contact met overleden vriend
Hij zei: ik ben bij mijn
koning.
signalen van
overledenen
vogel 1
Driemaal bezoek van een
duif
vogel 2
Ganzen op het dak
eekhoorn
Afscheid door eekhoorn
geur 1
Wanneer er iets heftigs
speelde rook ik zijn after shave
geur 2
Opa’s geur op het moment
van overlijden.
regen
Precies tijdens begrafenis
Diversen
Toverpaard
Het paard laat zich via
gedachten leiden.
Stilstaand horloge
horloge bleef stilstaan op
het moment van overlijden.
Sterfbedvisioen
Ik voelde bij een stervende
dat zijn moeder aanwezig was.
Geven dieren signalen?
Poes geeft aanwijzingen.
Voorspellende droom 1
Nieuw klasgenootje in droom
al gezien.
Voorspellende droom 2
Ziek zijn van iemand al van
te voren gedroomd.
De toekomst zien
Mijn moeder zag in haar
verbeelding een vrije parkeerplaats.
Eindelijk boos
mogen zijn
ik werd
buitengesloten, genegeerd of onder de koude douche gesleurd.
Van boosheid naar waardering
Tekst bevestigt nieuw
inzicht.
Bijna dood ervaring
Maandag 13 april 2015 stond
mijn leven stil.
Tijdens een hartkatheterisatie kreeg ik hartritmestoornissen en binnen enkele
seconden gleed ik weg uit mijn lichaam met een hartstilstand tot gevolg. Ik
belandde in een tunnel in een enorme rusttoestand die ik nog nooit van mijn
leven had ervaren, zo geweldig. Een enorme grote onvoorwaardelijke liefde wat
ik daar voelde.
Ik had een BDE (bijna dood ervaring) bleek later.
De weken erna voelde ik mij anders dan normaal.
Mijn geheugen was slecht en ik kon geen goede zinnen maken.
Geluiden en licht kwam 6 maal zo hard bij mij
binnen. Heel bijzonder allemaal.
Één ding wist ik zeker; ik
zou nooit meer de oude Catja worden.
Angst voor de
dood, die is er totaal niet. Ik zie dingen van het leven nu heel anders. Ik ken
geen boosheid meer en maak me niet meer druk om dingen......daar is het leven
veel te mooi voor.
Ik koester elke dag en leef vooral in het NU!
Ik merkte dat spiritualiteit één van de dingen was wat hierdoor enorm versterkt
is.
Ik kreeg plotseling boodschappen van overledenen door.
Ik kan vaak mensen lezen en vertellen wat ze voelen.
Ze waren verbaasd......hoe kan jij dit nou weten..........
Inmiddels zijn we bijna 5 jaar verder en het gaat erg goed met mij.
Mijn
hartstilstand met BDE is het allermooiste cadeau wat ik ooit heb mogen
ontvangen.
Catja
uitgebreider in Trouw
Samensmelten
Mijn
moeder was een dag of wat geleden overleden na een naar ziekbed (november
1999). Ik lag thuis in bed, maar was absoluut nog klaarwakker! (Om aan te geven
dat k niet droomde bij wat ik nu ga vertellen.) Ineens 'zie ik voor me' (niet
letterlijk, maar in mijn hoofd) dat ze op me afkomt met open armen. We vallen
elkaar in de armen en omhelzen elkaar innig (het speelt zich allemaal in mijn
hoofd af, maar wel bijzonder levendig). Het voelt alsof we samensmelten in mijn
lichaam. Alsof er zich twee zielen in mijn lichaam bevinden, die van mij en die
van mijn moeder. Het voelt heel warm, een beetje zoals je je ook kunt voelen
wanneer je heel verliefd bent, het 'in vuur en vlam staan', een intens
liefdevol gevoel. Ik ben overdonderd, en vraag me af: wat gebeurt hier?! Ik heb
het niet opgeroepen, het kwam spontaan en onverwacht over me heen! Het houdt
voor mijn gevoel een minuut of wat aan en dan vloeit het langzaam weg.
Door het
ziekbed waarin mijn moeder op het laatst helemaal niet meer aanspreekbaar was,
hebben we niet heel duidelijk afscheid kunnen nemen. Deze ervaring voelt voor
mij als een afscheid dat we alsnog van elkaar konden nemen. Mooi, ik koester 'm
als een van de meest bijzondere ervaringen in mijn leven.
Mijn
zus en ik hebben mijn moeder tijdens haar ziekbed en na haar overlijden
verzorgd.
We namen
afscheid van mijn moeder, haar achterlatend in een naargeestig ziekenhuis.
Voelde
mij overmand door zoveel emoties, verdriet, verslagenheid, en beschaamdheid.
Beschaamd
omdat ik niet de kracht kon opbrengen om te wachten op de mensen die het
lichaam van mijn moeder zouden verplaatsen. Bij mijn zus aangekomen ontvouwde
zich een koortsachtig gesprek over ziekte, geen strijd en pijn meer.
Mijn
pijn en verdriet waren op dat moment zo onbeheersbaar, dat ik niet kon
deelnemen aan hun gesprek. Stilletjes keek ik naar mijn zus, haar man, en mijn
vriend.
Van ver glimlachte mijn zus naar mij, het was alsof ik niet werkelijk
aanwezig was.
Plotseling
voelde ik een golf van warmte mijn lichaam binnenvloeien, vanuit voeten mijn
naar mijn kruin. Het voelde alsof ik werd omarmd, zat in een omhulsel en werd
opgetild in een gelukzalige warmte, een droomachtige wereld. Een gevoel van
nabijheid, diepe vrede en kalmte in mij achterlatend.
Het
tweede moment was tijdens een les, in een klein gezelschap op mijn werk.
Iedereen van het gezelschap kreeg de opdracht zijn/haar ogen te sluiten en
proberen diep in zijn/haar hart te kijken.
Heel
direct weer die diepe gelukzalige warmte, een kortstondige diepe kracht dicht
in mijn nabijheid. De opdracht onze ogen te openen deed ik met tegenzin.
De
kracht maakte iets in me los, te omschrijven als: “verlangen erin te
verblijven.” Ik opende mijn ogen omdat dit van mij gevraagd werd, het gevoel
was weg, mijn reactie was emotioneel. Hierna ben ik uit de groep gestapt.
Mia
Een jaar geleden overleed een cursusgenoot van mij.
Nadat zij overleden was verscheen er een duif op de dakgoot
boven haar voordeur.
Hij bleef daar zitten t/m haar uitvaart.
Later die week
zat ik thuis op het balkon en er kwam een duif op de rand zitten en keek mij
aan.
1 minuut later vloog hij weer weg.
1 week na haar
overlijden zaten wij als cursusgroep bij elkaar toen er plots een hevige klap
ons verraste.
Er vloog een duif tegen het raam waarna hij ongeschonden weer wegvloog.
2 maanden
geleden stond ik bij een lege kamer in het hospice alwaar ik werk.
Wederom een klap tegen het raam en de duif vloog hier dwars doorheen naar
binnen.
Hij was
ongeschonden toen we hem vrijlieten.
Ze heeft
mij willen zeggen dat alles nu goed is denk ik.
(Mailto) Alice
Ganzen
Snaterend
op het dak
Vanmiddag
Toen we
aankwamen
bij het
crematorium
om afscheid
te nemen van Alie.
2 ganzen
Levensgroot
aanwezig
Lieten ons
snaterend
En druk
gebarend
Weten
Dat het
goed was
Het verlaten
van deze aarde
Van Alie.
Ganzen
Indrukwekkend
aanwezig
Daarboven
op het dak
Van het
crematoriumgebouw
Lieten ons
weten -
Zo gakkend
Leek het
wel een luid lachen –
Dat we niet
verdrietig moesten zijn
Omdat het
goed was zo
Het
overgaan
Naar
het Licht
Van Alie.
Ganzen
Overweldigende
ervaring
Gevoel
Van immense
verbondenheid
Met moeder
aarde
En alles
daarbij
Zoals ze de
aandacht trokken
Daarboven
op het dak
Van het
gebouw
Waar jij
lag opgebaard, Alie.
Alsof
jijzelf
Ons dat zo te
kennen gaf
Dat het
goed zo was
Dat je nu
in vrede bent
En op weg
bent
Naar het
eeuwige Licht.
19-2-2008
Gedicht en
tekening: Ineke
Meijboom-Baggerman van Houweninge
Eekhoorn
Mijn
moeder was helemaal in de ban van een eekhoorntje wat al 2 seizoenen zich in haar
tuin begaf. Op een winter verdween het eekhoorntje. In mei overleed mijn vader.
Vlak voordat hij uit huis werd gehaald om te worden gecremeerd verscheen er een
eekhoorntje die daarna nooit meer is gezien door mijn moeder.
Hanneke
Op een zondagochtend fietste ik naar de schouwburg.
Om kaartjes te kopen in de voorverkoop. Ondertussen luisterde ik naar 'I
Lombardi alla prima crociata', een opera van Giuseppe Verdi. Ik genoot intens,
maar ineens voelde ik mij volmaakt gelukkig. Ik voelde mij één worden met alles
wat er was. Ik ging op in dat zijn. Dat zijn was Liefde. Ik keek met compleet
nieuwe ogen. Ongelooflijk. Alles was nog exact wat het was, maar nu gaf het
Licht.
Opeens ontdekte ik dat ik geld om mijn kaartjes te kopen vergeten
was. Een wildvreemde was evenwel direct bereid mij het geld in vertrouwen voor
te schieten. Dit gebeuren scheen ook volslagen gewoon. Terwijl ik wel wist dat
dit bijzonder was. In blijde verbondenheid fietste ik daarna huiswaarts.
Meer lezen?: Betsie van den Langenberg
Als
vrijwilliger heb ik een tijdje een gevangene bezocht, met wie ik intensieve
gesprekken voerde. Eerst in een huis van bewaring en later in de TBS kliniek te
Groningen. Helaas heeft hij op een bepaald moment suicide gepleegd.
De
eerste jaren daarna rook ik op bepaalde momenten in mijn leven wanneer er iets
heftigs speelde zijn aftershave. Zo zat ik een keer op een Amsterdams terras
toen ik bestormd werd door een groep wespen. Ik ervoer plots zijn geur en een
onzichtbare hand verdreef de wespen. De persoon die naast mij zat zag het ook
gebeuren. Dit contact is er nu niet meer, maar heeft een paar jaar geduurd. Ik
denk dat hij een paar niveaus gestegen is. Ik wens hem al het goede en de rust
toe.
Toen mijn ouders
mijn opa hadden opgezocht op zijn sterfbed en daarna terug reden in de auto,
roken ze op een gegeven moment zijn geur. Dat was het moment van overlijden.
Hanneke
Een jongen van 16 was bij een
verkeersongeluk overleden. . De plechtigheid zou van 15.00 tot 16.00 plaats
vinden op de begraafplaats. Het was een zonnige dag met af en toe een spatje
regen. Tegen 15.00 zagen we een pikzwarte wolk onze kant opkomen. Om exact
15.00 begon te plenzen. De wolk bleef boven ons hangen. Om 16.00 stopte het met
regenen en dreef de wolk verder.
Hanneke
Jalna is als
10-jarige afgedankte fokmerrie bij ons terecht gekomen. Na elk jaar een veulen
op de wereld gezet te hebben, dat na 6 maanden op brute wijze van haar werd
afgenomen, kreeg zij een chronische baarmoederontsteking waardoor ze geen
veulens meer kon krijgen. (een "verweer" van het lichaam en de ziel
van het paard om alzo te beletten dat ze haar kind weer van haar
afnamen?) Ze werd weken op stal gezet en ingespoten met medicijnen om
haar te genezen. Het werkte niet en ze werd verkocht vanuit de Pyreneeën naar
Utrecht als recreatiepaard. Dagen aan een stuk in een vrachtwagen met pijn, pijn,
pijn. In Utrecht bokte ze de nieuwe eigenaresse van haar rug, door angst
en pijn.
Animu
Luce, onze vzw (stichting) werd gecontacteerd omdat men Jalna naar het
slachthuis dreigde te voeren. Jalna kwam bij ons, middenin de natuur, met een
kleine kudde paarden in de onmiddellijke nabijheid. Jalna was doodsbang. Haar
benaderen, een halster aandoen kostte weken tijd. Ze sloeg met haar achterbenen
naar alle paarden die te dicht in haar buurt kwamen. Ze liet blijken "Laat
me met rust". En die rust kreeg ze. Ondertussen is dat bijna 10 jaar
geleden.
Momenteel
is Jalna een volkomen gezond paard. De baarmoederontsteking is volledig genezen
en Jalna is het meest geliefde paard bij alle kinderen en volwassenen. Jalna is
de rust en zachtheid zelf geworden, dat is haar natuurlijke
aard en staat van zijn. Ze laat met graagte alles toe aan haar lichaam. De
aaitjes, klopjes, massages, borstelbeurten, reikibehandelingen van kinderen en
volwassenen. Haar grote ogen staan zacht in haar prachtige hoofd.
Ze
reageert op de energie en de woordeloze communicatie vanuit het buikchakra en
het derde oog chakra. Een kind van 4 kan grondwerk(in kindertermen: toveren)
met haar doen, dwz Jalna een bepaalde richting uit laten stappen en draven,
halt houden, zelfs galopperen van op de grond. Zonder dwangmiddelen zoals
koorden, riemen, zwepen of wat dan ook. Vanuit vrijheid wordt een mentale vraag
gesteld aan het paard, mentaal wordt contact gelegd met het paard. Zonder
woorden. Reagerend op de vriendelijke maar kordate energie van een mens, waarbij
Jalna zich veilig voelt, en die mens, ook al is het een kind van 4, als haar
leider accepteert.
Toen
mijn moeder in 1997 overleed waren alleen mijn broer en ik aanwezig. Mijn twee
andere zussen waren even naar huis. Ik keek op de klok en het was half acht in
de avond. Toen mijn oudste zus arriveerde heeft zij alles van mijn moeder mee
naar huisgenomen. Enkele weken na de begrafenis kwamen we bij elkaar en kwam mijn
zuster met verschillende zaken aan. Tussen de sieraden was ook het horloge van
mijn moeder, dat ze tot haar dood heeft gedragen. Toen ik ging kijken of het
misschien nog liep zag ik tot mijn verbazing dat het stilstond op half acht. Ik
was dus degene die dat horloge graag mee wilde nemen. Nog steeds staat dat
horloge dus op half acht en dat zal ook niet meer veranderen.
J.
Ik zat bij
een stervende man van 87 jaar die niet meer aanspreekbaar was.
Na enige tijd
voelde ik plots een liefdevolle aanwezigheid en wist dat het zijn moeder was.
Na een kwartier
zei hij:”Mama”.
De volgende dag
overleed hij en ik weet zeker dat zijn moeder hem is komen halen.
Geven
dieren signalen?
Was bezig
een brief te schrijven. Nog op zo’n schrijfmachine van voor het pc tijdperk.
Had een poes te logeren. Zij ging voortdurend boven op mijn schrijfmachine
zitten, en ik werd steeds geïrriteerder. Uiteindelijk vroeg ik me af waarom ze
deed wat ze deed. Bleek in mijn brief iets geschreven te hebben dat ik niet
mocht doorgeven. Na een nieuw velletje, (zo ging dat in die tijd…) er in
gedraaid te hebben bleef poes gezellig op tafel zitten.
Bert
terug
Voorspellende droom 1
Ik
weet het nog precies, zat in de vierde klas van de lagere school. Een klas die
bestond uit hoofdzakelijk jongens, allemaal dol op voetbal, één grote club.
De 7
meisjes die erin zaten waren verdeeld in twee groepjes die met elkaar
optrokken. Het ene groepje bestond uit dametjes die erg gericht waren op mode,
make-up, jongens. Het andere groepje was wat “serieuzer”. Eén meisje hoorde
nergens bij, werd ook vaak gepest en was veel alleen. Ik dacht vaak, wat kan ik
er aan doen, maar behalve dat ik haar zelf niet negeerde en ook nooit heb
gepest, was ik ook niet in staat haar er wel bij te betrekken. Ik hoopte dat ze
een vriendin zou tegenkomen, waardoor ze zich minder ellendig ging voelen, al
was het er maar één.
Op een nacht
vlak na de kerstvakantie had ik ’s nachts een droom. Daarin kwam ’s ochtends
een nieuw meisje onze klas binnen, een onopvallend typetje, lang, mager, donker
haar in een staartje. Ze mocht een plekje uitzoeken van de juf die we hadden.
Ze koos het plekje dat nog leeg was naast Petra (het meisje dat “er niet bij
hoorde”)
Logisch
zul je denken, waarschijnlijk ook het enige plekje wat over was, maar dat was
niet zo. Er waren in mijn droom nog twee lege plekken naast andere meisjes.
De
volgende ochtend ging ik naar school, ik haalde mijn vriendin op, maar ze ging
niet mee, ziek…
Toen we
in de klas zaten, bleek ook een ander meisje ziek. Twee extra lege plekken…
Toen
ging de deur open, en daar was ze, het meisje dat ik in mijn droom had gezien!
En ze koos het plekje naast Petra.
Ze zijn
niet echt vriendinnen geworden, Petra is altijd het vreemde eendje in de bijt
gebleven. Maar voor mij is dit een gebeurtenis die ik nooit ben vergeten!
Tjitske
Het
“weten” door een droom:
Op een dag “weet” ik dat een man ziek
is, en vraag ik me af wat er aan de hand is. Ik zou eigenlijk eens moeten
informeren hoe het met hem gaat, of gewoon aanwippen, maar het komt er niet
van. Druk, druk, druk (en wat was dat deze keer een geluk). Wat me ook niet
lekker zit is dat ik de bloemen die na de kerkdienst bij hem zouden worden
bezorgd, niet heb gebracht. Terwijl ik toch degene ben die voor hun huis langs
rijdt. Stom van mezelf dat ik niet heb aangeboden om dat te doen, ik snap daar
absoluut niets van.
[dit stukje ‘wist’ ik gewoon op een
ochtend, geen idee hoe ik het wist. Het weten was zo duidelijk alsof ik er zelf
bij was geweest. Ik was me er totaal niet van bewust dat ik het wist omdat
ik er ’s nachts over gedroomd had! Had er ook geen twijfels bij, het was
gewoon werkelijkheid voor me.]
de echte gebeurtenis:
Een tijd geleden zit ik zondags (echt)
in de kerk. Aan het eind van de dienst doet een diaken de afkondiging. Ze zegt:
“De bloemen gaan deze week naar de heer …. , wie wil ze brengen.” Van schrik
zit ik verstijfd op m’n stoel. Mijn schuldgevoel begint zich te roeren: waarom
heb ik ze nooit gebeld, ben niet langsgegaan, dit is helemaal foute boel, twee
keer bloemen binnen een paar weken, wat is daar wel niet voor ergs aan de
hand”. Terwijl in mijn verbijstering dit allemaal door mijn hoofd spookt, is er
iemand anders die door middel van hand opsteken aangeeft de bloemen wel te
willen bezorgen. Ik voel me een beetje raar.
Later:
Als de man in kwestie een paar weken
later zelf weer in de kerk zit, en er ook nog gezond uitziet, weet ik niet meer
wat ik er van moet denken. Ik spreek later voorzichtig zijn vrouw aan, die
verteld dat hij een paar weken eerder ziek uit het buitenland is teruggekomen,
en ze hebben maar één keer bloemen ontvangen. Het begint bij mij langzaam
duidelijk te worden wat er aan de hand is geweest, waarom ik niet aanbood om
die bloemen te bezorgen (omdat ik verbijsterd was). Achteraf had ik als kind al korte momenten die ik al
eens "eerder beleefd had". Ik stond er nooit bij stil wat dat was,
het hoorde gewoon bij mij.
De toekomst zien
Een prachtige zomerse
zaterdag. Lekker vrij en mijn moeder en ik zouden een dagje gaan winkelen en
daarna lekker uit eten.
We vertrokken vroeg om de
dag mee te kunnen pikken en om een uur of 10 waren we in Groningen. We moesten
onze auto kwijt in een parkeerkelder en toen bleek dat er meer mensen waren die
het zelfde idee hadden opgevat. Er stond een gigantische rij! En er kon pas
iemand naar binnen als er iemand naar buiten ging, dus het ging erg traag.
Ik zei: “dat wordt nog wat,
dachten we lekker vroeg te zijn, nu moet je ook nog maar net een plekje kunnen
vinden als je binnen bent..”
En toen zag ze het, een
stukje vooruit in de tijd waarschijnlijk. Ze vertelde dat ze ons door de
slagboom zag rijden en daarna was gelijk het eerste plekje rechts vrij en daar
konden we mooi staan. We lachten er om, zo van: ja, dat zou mooi zijn…, maar
dat kan niet!
Tot we aan de beurt waren
en een kaartje pakten, de slagboom ging omhoog, en het eerste plekje rechts
vrij was…….
Tjitske
Boos worden
werd
afgestraft
ik werd
buitengesloten, genegeerd
of
onder de koude douche gesleurd
en
dreigde er mijn ouderliefde mee te verliezen
dus
werd ik bang voor boosheid
en heb
ik het weggestopt
er een
eeuwige glimlach overheen gezet
- Mijn
nieuwe zelfbeschermingsmechanisme-
want
dat was veilig
dan
wist ik zeker dat ze van me hielden
en me
niet in de steek zouden laten.
Mijn
zelfbeschermingsmechanisme
mag ik
nu afleggen
de
angst om boos te worden
hoeft
niet meer
want
mijn ouderliefde
is niet
meer van levensbelang.
Mijn
angst en boosheid
en
angst voor de boosheid
mogen
er nu uitkomen
ik hoef
het niet meer te verstoppen
het wil
er uit
ik voel
het
VOEL!!!
Het
voelt doodeng
DOODENG!
ANGSTIG!
Maar ik
weet
dat het
mag
HET MAG
ER ZIJN
Het mag
aan het licht komen.
Het
voelt als
een
geboorteproces
een
zware bevalling
mijn
jaren opgepotte
angst
voor de boosheid
mag mij
verlaten, het mag vrijkomen
ERUIT!
Mijn
lijf protesteert nog
heeft een
jarenlange funktie van beschermen gehad
maar nu
hoeft
het niet meer!
Mijn
lijf verkrampt
wil het
in alle macht vasthouden….
mijn
longen verkrampen
mijn
rug verkrampt
en het
doet
PIJN!!
Zoveel
pijn
maar ik
weet
dat het
een funktie heeft
deze
pijn…
Lief
lijf: je mag alle oude angsten
angsten
voor de boosheid
loslaten
je mag
VRIJ ZIJN!
je
hoeft me hiervoor niet meer te beschermen
DANKJEWEL
LIEF LIJF!
dat je
mij al die jaren hebt beschermd!
Ik zal
je met zachtheid omringen
zoals
je mij dat jaren hebt gedaan.
Ik zal
je signalen niet afstraffen
hoe
pijnlijk het ook is.
Dankjewel
voor
dit heftige geboorteproces
geboorte
van
iets heel moois
VRIJHEID!
ERUIT!
Ineke Meijboom-Baggerman van Houweninge
Het
lezen van het Open Oog van vandaag (29-4-07/ nr. 17) over boosheid was een
bijzondere ervaring voor mij.
Ik
was net door een hele cyclus gegaan van verontwaardiging, het opstellen van een
aanvallend ingezonden stuk en tenslotte het zitten mediteren en uiteindelijk
een vriendschappelijke verbindende e-mail versturen.
De
aanleiding was dat een vrouw in een kopieerwinkel weigerde mijn affiche
voor meditatieve bijeenkomsten te kopiëren omdat ze de inhoud
gevaarlijk vond! Het woord meditatie kwam er in voor en daardoor kon je kwade
geesten aantrekken... evenals door healing (wat er niet in voor kwam).
Uiteindelijk
kon ik de angst zien in deze vrouw, maar ook haar liefde om te verhinderen dat
andere mensen en zelfs ikzelf geestelijk beschadigd konden worden. Ik had haar
net een begrijpende en verzoenende e-mail verstuurd, toen ik eerste zin las: “Wat
zeg je tegen jezelf, nadat je boos bent geweest?”
Het
antwoord op die vraag dat nu spontaan in me opkwam was: “weer wat geleerd”
of: “dank je voor de les”. Daarna las ik het citaat van Paul
Ferrini : “Een Spirituele beoefening is om elke negatieve gedachte die je
over anderen of over jezelf hebt uit te dagen en te laten vallen. Zolang deze
gedachten bestaan, voel je je afgescheiden van je ware Zelf en het ware Zelf
van anderen.” Vooral deze laatste zin trof mij, ik ervoer dat gevoel
van herstelde harmonie in mijzelf.
(Mailto) Cornelis
Mijn vriend zei:
Ik ben bij mijn koning.
Tante
Trudy is dood. Dat zei mijn moeder terwijl we ergens in een zomerhuisje zaten
zonder telefoon. Het zou nog 50 jaar duren voor de mobiele telefoon gemeengoed
was.
Een
uur later komt een oom van mij op bezoek, maar mijn moeder was hem voor: ik
weet het al zei ze.
Mijn
moeder had veel met de dood, wist vaker wanneer iemand overleden was, de
gespelde overlijdensadvertenties bevestigde dat soms na twee dagen.
Bij
het overlijden van haar vader was er wat consternatie of een gebrouilleerde
broer zou moeten worden uitgenodigd. Mijn moeder wist van te voren te vertellen
dat hij uit zichzelf zou komen, waar hij zich bij de stoet zou voegen en waar
hij de stoet weer zou verlaten. En zo geschiedde.
Er
waren op dat moment ook nog twee zusters van mijn moeder die elkaar al een tijd
hadden vermeden. Er was kennelijk ruzie geweest over het een of ander.
Terwijl
mijn moeder de badkamer aan het poetsen was hoorde ze de stem van haar
overleden vader zeggen: Zeg tegen Ali dat ze alleen maar naar Gerda hoeft te
gaan en te zeggen: heb je de thee klaar. Naar ze mij later vertelde heeft mijn
moeder toen geantwoord, zeg dat zelf maar tegen Ali.
Enfin,
die zelfde avond een telefoontje van mijn tante Gerda: “Raad eens wie er
vanmiddag op bezoek kwam? Ali. Geen woord over wat er is voorgevallen tussen
ons, alleen: “heb je de thee klaar”.
Mijn
moeder was allerminst blij met haar paranormale gaven, wilde er eigenlijk niets
van weten en er zeker niet over praten. Maar bovenstaande voorbeelden maakte ik
wel mee, en ik was hevig gefascineerd. Ik wilde zo graag ook dat vermogen
hebben, maar helaas, veel van haar geërfd maar dat lange tijd niet.
Op
de middelbare school gezeten, verzamelde ik alles wat ik te pakken kon krijgen
over parapsychologie. Ook boeken waarin aan dat onderwerp maar een enkel
hoofdstuk was gewijd. De overige hoofdstukken hebben toen wel mijn studiekeuze
bepaald.
Omdat
ik in Groningen was afgestudeerd en mijn eerste baan in Amsterdam was, reed ik
nogal eens met de trein van de ene plaats naar de andere. Tijdens een van de
ritten las ik “Parapsychologie achter het ijzeren gordijn” . Genoemd werd het
bekende verschijnsel dat als je iemand geconcentreerd in zijn nek kijkt, je
grote kans hebt dat die persoon zich omdraait. Dat wilde ik wel eens
uitproberen. Als je ’s avond in de trein zit, zijn de ramen net spiegels.
Daarom
kon ik, zonder opdringerig te zijn naar een dame kijken die net als ik ook zat
te lezen. Zij zat in de coupe tegenover mij. Ik had mij voorgenomen haar
een kriebel in haar duim te geven. Ik concentreerde mij hevig op haar duim,
ondertussen mij voorstellend dat mijn eigen duim erg kriebelde. Na een minuut
of wat legt de dame haar boek weg, trekt haar handschoen uit, en kijkt en
betast de bewuste duim.
Toen
ik begin 30 was had ik tijdens een training een ervaring van totaal ja zeggen
tegen mijzelf. Dat leverde een piekervaring op van 10 dagen. Zo’n piekervaring
valt moeilijk te omschrijven. Woorden als verhoogde helderheid, hoger
bewustzijn, ‘alles klopt’ contact met een wereld die achter het dagelijkse ligt
geven het wellicht een beetje weer. Hoewel ik voordien overtuigd atheïst was,
had ik een heel sterk godsbesef.
Toen
ik voelde dat ik weer uit dat hogere bewustzijn gleed zei ik hardop: wat nu? Ik
hoorde een stem (in mijzelf) die zei ga het klooster in. Ik: geef me een bewijs
dat ik dit niet zelf bedenk. Ik kreeg toen twee beelden, een kruis en een
kermis. Ik: Tja dat ligt voor de hand (kruis/kermis: klooster of de wereld),
dat kan ik ook makkelijk zelf bedenken. Een uurtje later zet ik de tv aan en
het eerst beeld was dat van een oorlogskerkhof wat overvloeide in een achtbaan.
(Het programma
werd gepresenteerd door Henk van Ulsen en heette: Alles is ijdelheid).
Maar
een klooster was ver van mijn bed. Ik was en ben niet kerkelijk en had al heel
weinig met het katholicisme. Bang ook voor de onvrijheid die ik in een klooster
zou tegenkomen. Tevens angstig mijn zielenheil te verspelen, door niet te
gehoorzamen aan wat ik ervoer als een opdracht,. Het voelde als een enorm
conflict in mijzelf. Zo'n twee jaar later, hoor ik weer een stem die mij zegt
om op een bepaalde plek te gaan wandelen. Dat doe ik. Het is zaterdag en heel
mooi weer. Weer met mijn dilemma bezig tijdens het wandelen. Ik bedenk:
misschien moet ik eens naar een kerk gaan. Met dit mooie weer? Is niet de hele
wereld Gods kerk?
Verrek,
maar dan kan ook de wereld een klooster zijn: ik kan monnik zijn en in de wereld
blijven leven! Op dat moment komt er een oude man op mij af (vertelde later dat
hij in de tachtig was) en zei tegen mij: ik ben verdwaald. Ik, wijsneuzig: ja,
dat gebeurt wel eens in het leven. Hij: (verontwaardigd) Ja, maar de
vorige keer werd mij de weg gewezen door een monnik, dat was in de oorlog in
Duitsland.
Ik
zag zijn opmerking als een bevestiging voor mijn zelf gevonden compromis.
Dat
gaf wel rust, maar toch bleef het knagen dat het slechts een compromis was.
Moest ik niet toch… Heel veel jaren later, hoor ik een stem die zei: ga naar
Zevenkerken.
Nooit
van gehoord, ik dacht dat het wel een stad of dorp zou zijn, maar het
bleek een klooster in Belgie.
Ik
heb daar voor drie dagen geboekt. Ze hadden een gastenafdeling. Ik vond er
helemaal niets. De tweede dag kwam ik andere gasten tegen die mij de weg
vroegen naar Jabbeke, een plaats dicht daarbij waar een museum zou zijn van een
of andere schilder.
Ik
bood aan ze er heen te rijden, maar buiten bleken ze zelf een auto bij zich te
hebben, en zei: gaan jullie toch maar op eigen gelegenheid.
Ik
ben naar het strand en de haven van Oostende gegaan, en toen naar huis. Maar
eerst even bij een vriendin langs. Die had de tv aanstaan, een kwis: Het eerste
wat ik hoorde was de kwisvraag: Van wie staat er een museum in het Belgische
Jabbeke.
Sinds
die tijd was de twijfel over daadwerkelijk het klooster ingaan totaal
verdwenen.
Een
kennis van mij was op vrij jonge leeftijd overleden. Een goede vriendin zei
tegen mij, toen ik het haar vertelde: heb je al met hem gesproken? Ik vroeg kan
dat dan? Ja, hoor, zei ze alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Die
nacht, de nacht voor de begrafenis zei ik: Kees, ben je daar? En daar was ie,
met een prachtig licht er om heen. Ik vroeg hem: Kees, kan ik iets voor je
doen. Nee, lachte hij, voor mij kun je niets meer doen , ik ben bij mijn
koning, (ik had nooit met hem over religie gesproken) maar kan ik misschien
iets voor jou doen? Ja, zei ik, kun je me op een of andere manier bewijzen
dat dit geen hallucinatie, geen fantasie van mij is. Ja, zei Kees, morgen zul
je bij de koffie een suikerzakje krijgen met een kroontje erop.
De
volgende dag, afgereisd naar een voor mij onbekende stad, Oisterwijk waar de
begrafenis zou zijn. Ik was uitgenodigd voor een koffietafel na afloop van de
begrafenis, maar kwam vrienden tegen die niet waren uitgenodigd en besloot met
hun mee te gaan om in de stad gezamenlijk een kop koffie te drinken. Veel
gelegenheden waren gesloten, het was maandagochtend, alleen ‘Het Swaentje’ was
open. Je begrijpt het al, op het moment dat ik de suiker in mijn kopje wil
doen, zag ik dat er op het suikerzakje een kroontje stond en vertelde ik mijn
vrienden wat ik die nacht had meegemaakt.
Namen
van personen zijn fantasienamen.
Om uit te
testen hoezeer gedachten kracht hebben, heb ik mentaal uitgezonden dat ik wilde
dat een bepaalde kennis ’s avonds bij mij op bezoek zou komen. Hij kwam
inderdaad.
Toen
ik hem vroeg wanneer hij had besloten te komen, zei hij: ‘toen ik wakker werd
dacht ik, ik wil vanavond naar jou toe, maar het bleek, bij een blik in mijn
agenda dat ik al een afspraak had. Even later belt diegene op om de afspraak te
verzetten’. Toen mijn kennis hoorde wat ik gedaan had, werd hij boos. Terecht.
Dit soort ongevraagde bemoeienis heb ik daarna niet meer gedaan.
Ik heb
het ook andersom meegemaakt, beïnvloeding op afstand: ik ben een aantal keren
op wintersport geweest, maar ben een klungel op ski's.
Op
een bepaald moment was ik boven aan een piste en stevende recht op een grote
diepte af. Op het laatste moment wist ik perfect een bocht te draaien, wat ik
voordien niet kon. Een vriendin(zeer ervaren in het skiën) stond beneden
aan de piste. Toen ik haar dat vertelde zei ze: ik heb staan schreeuwen
(inwendig) wat je moest doen.
Toen
mijn vader overleed, ben ik wat noodzakelijke telefoontjes gaan plegen. Terugkomend
in de kamer waar hij zich bevond, hoorde ik hem (als een stem in mijn hoofd)
vragen: Ben ik nu echt dood? Ik zei, ja, kijk maar of er ergens licht is, en ga
daar maar heen. Ik voelde hem onmiddellijk verdwijnen.
Even
later hielp ik de begrafenisondernemer om het lichaam van mijn vader in de auto
te schuiven. Ik stond er bij te huilen, tot ik opeens de stem van mijn vader
hoorde: ‘Stil maar, kijk maar achter je, de lucht breekt al’ En inderdaad
er was na 7 dagen loodgrijze hemel een klein stukje blauw te zien.
Een
uurtje later bespreek ik met de begrafenisondernemer o.a. de overlijdenskaart;
mijn vader wilde er een tekst op hebben die begint met: Waar geen wolk zich
dreigend toont. Ik keek naar buiten en het was strak blauw.
Het is nu vele jaren later. Ik heb al lang geleden de opening
naar buitengewone ervaringen afgesloten, er in gedachten een hele stevige deur
voor geplaatst. Het gaf mij veel meer rust, een normaal leven, en met name dat
de strijd tussen ‘opdrachten’ (ik had er meer dan hier aangegeven) en
ego-behoefte niet meer bestaat is een enorme opluchting.
Bert Henning